പ്രഭാതം കണ്ടെടുക്കും വരെ

എഴുതുവാനില്ല ഇനിയൊരു 

വികാരവും 

അടച്ചു മുദ്രവച്ചിരിക്കുന്നു ,

അക്ഷരങ്ങളുടെ ആകാശം .

മഴ ഭൂമിയില്‍ നിന്ന് 

തിരികെ പെയ്യുന്നു .

പുല്‍ത്തുമ്പുകള്‍ ശിശിരത്തെ

മഞ്ഞുകണ്ണുകളില്‍ 

തൂക്കിയിടുന്നു .

എനിക്കും നിനക്കുമിനി 

നിദ്രയുടെ തുരങ്കദൂരത്തില്‍ 

കവിതകളെ ഒളിപ്പിക്കാം . 

തീവണ്ടിയൊച്ചകള്‍ നമ്മുടെ 

പ്രഭാതത്തെ 

കൂകിയുണര്‍ത്തും വരെ 

ഞാന്‍ ഞാനെന്ന മിടിപ്പുകളില്‍ 

ചുരുണ്ട് കൂടാം .

**************************