ശിശിരത്തില്‍ ഒറ്റപ്പെട്ടുപോകുന്ന
വിളക്കുകാലുകളാണെന്‍റെ
ഓര്‍മ്മകള്‍ .
അക്കേഷ്യപ്പൂക്കള്‍ മണക്കുന്ന
സായാഹ്നങ്ങളില്‍
ഏകാന്തതയ്ക്ക് മീതെ
മഴപെയ്യുകയും ,
ഓര്‍മ്മകള്‍
പ്രളയമായ് അതിനെ
കുടിയൊഴിപ്പിക്കുകയും
ചെയ്യും .
ചുവന്ന
തൂവലുകളുപേക്ഷിക്കുന്നു
വേനല്‍പ്പക്ഷിയുടെ പ്രണയമായ്‌
തോരുമ്പോള്‍
പകലിന്‍റെ
വെയില്‍ത്തുള്ളികളെ മുഴുവന്‍
വായിച്ചെടുത്ത ദാഹങ്ങള്‍
മാത്രം ബാക്കിയാകാറുണ്ട് .
ഗൂഡചിന്തകളുടെ
ഭാവങ്ങളിലേയ്ക്ക്
ഏകാന്തതയുടെ
വഴിക്കോണിലേയ്ക്ക്‌
വീണ്ടും തിരികെ നടക്കവേ
നീയെന്ന ഓര്‍മ്മകളില്‍
വീണ്ടും ഞാന്‍
ഹേമന്തത്തിന്‍റെ
വെയില്‍ കായുന്നു .
ഇലകൊഴിയും കാലത്തിന്‍റെ
ഒറ്റപ്പെട്ട വിളക്കു മരമാകുവാന്‍
നിഴലിനെക്കൂടി
ഉരിഞ്ഞു കളയുമ്പോള്‍
മൌനത്തിന്‍റെ
മഞ്ഞുശല്‍ക്കങ്ങളേറ്റ്
ധ്യാനത്തിലേയ്ക്ക്
വഴി മുറിച്ചു കടക്കുന്ന
നിമിഷം എന്നിലേക്ക്
പറിച്ചു നടപ്പെടുന്നു ,
വീണ്ടും
ഞാനൊറ്റയാകുന്നു .
എന്റെ പ്രാര്‍ത്ഥനകളില്‍ ഒരു ഐറ്റം കൂടെ ചേര്‍ത്തു ഞാന്‍.
ReplyDeleteഎന്താണെന്ന് അറിയാന്‍ ആകാംക്ഷ ഇല്ലാത്തതെന്താ.??
അത് അടുത്തതില്‍ വായിച്ചത് കൊണ്ട് ഇനി ചോദിക്കുന്നില്ല .അപ്പൊ ഇതും ഗോവിന്ദാന്നു ല്ലേ ബെസ്റ്റ്‌ ...........
Delete